این روزها حس مى کنم قدرى پریشانى
از اینکه محبوب منى شاید پشیمانى
گاهى بدم ، این را خودم هم خوب مى دانم
اما تو خوبى و همیشه خوب مى مانى
باید بگویم دوستت دارم ولى شاید
لازم به گفتن نیست مى دانم که مى دانى
اما نه ،باید گفت آرى دوستت دارم
خوبى ، دل انگیزى ، قشنگى ، نوربارانى!
من تا ابد مشتاق چشمان تو مى مانم
آیا تو هم مشتاق این دلخسته مى مانى
دارم به چشمانت مى اندیشم غزل بانو
انگار دارى با دو چشمت شعر مى خوانى
من هرکجاباشم برایت شعر مى گویم
حالاکه من اینسو و تو آنسوى ایرانى

عادل سالم

زخم عاشقان به استخوانشان رسیده است
سینه شان شکافته است و نایشان بریده است
آى مردمى که از همیشه بى صداترید
از شما کسى صداى عشق را شنیده است
یک شباهت بزرگ بین ما و عشق هست
ما که رنج دیده ایم ، او که داغ دیده است
هیچ کس نگفت بر کدام شانه تکیه داد
مرد عاشقى که طعم زخم را چشیده است
اى که ماه آسمان فداى چشمهاى تو
هیچ کس به جز تو از لبم غزل نچیده است
فکر مى کنى که وقت عاشقى تمام شد
فکر مى کنم که تازه وقت آن رسیده است
هر که چشم عاشق تو را به باد خنده داد
خنجر مرا براى مرگ بر گزیده است
درد اشتباه مى‏کند کسى هنوز هست
چشمهاى عاشق تو را مگر ندیده است
عادل سالم

بازوی مردونه فراوونه

حرفای مردونه کمن دختر

مهتابو زیر ابر پنهون کن

مردا همه مثه همن دختر

 حسین غیاثی

تو را برای خزانم بهار می دیدم

تو مرد راه نبودی چه دیر فهمیدم

دلم شکسته و تنها تو با خبر هستی

شکسته از غم عشقو هجوم تردیدم

دریغ و درد که تا این زمان ندانستم**

تمام عاطفه ام را به سنگ بخشیدم

غروب سرد جدایی هنوز یادت هست؟
مهربانی

بدون شرح
بهار را باور کن
[عناوین آرشیوشده]