به نام یگانه خالق هرآنچه هست

و آنگاه میترا گفت:                                                       

                با ما از

                                      عشق                                

                                                  بگو.

و او سر بر آورد و به مردم نگریست.

و سکوتی سخت در میانه افتاد. پس به آوازی عظیم لب به سخن گشود:

چون عشق اشارت فرماید، قدم به راه نهید ، گر چه دشوارست و بی زنهار این طریق. و چون بر شما بال گشاید، سر فرود آورید به تسلیم ، اگر چه شمشیری نهفته در این بال، جراحت زخمی بر جانتان زند. و آن هنگام که با شما سخن گوید ،  یقین کنید کلامش را. گر چه آوای او چینی رویای شما در هم کوبد و فرو ریزد، آنچنانکه باد شمال، صلابت باغ را.

هشدار! عشق است که بر تخت می نشاند و به صلیب می کشاند، و هم او که سرچشمه رویش است هرس می کند. هم به فراز آید بلندای قامتتان را به تمامی و نازکترین شاخه هاتان را که زیر تابش خورشید به ترقصند و اهتزاز، با دستهای مهربان خویش بنوازد، و هم به عمق رود تا سختترین ریشه هاتان در دل خاک، و به ارتعاش در آورد از بن. چون ساقه های بافه ذرت، خویشتن به وجود شما احاطه کند سخت. به خرمن گاه بکوبدتان تا برهنه شوید. غربال کند تا که از پوسته وارهید. و به آسیاب کشد تا پاکی و زلالی و سپیدی. و خمیری سازد نرم، پس به قداست آتش خویش سپاردتان، باشد که نان متبرکی شوید ضیافت پرشکوه خداوند را. و این همه را از آن روی کند عشق که مستوری دل بر شما باز گشاید ، تا به حرمت این معرفت‏ ، ذره ای شوید قلب حیات را.

زنهار! اگر به مامن پروا و احتیاط، از عشق تنها طالب کامید و گوشه آرام ،

پس برهنگی خویش بپوشد و پای از خرمن عشق واپس کشید. به دنیای بی فصل خود نزول کنید که در آن، لب به خنده می گشاید، اما نه از اعماق دل، و اشکی از دیده فرو می چکد اما نه به های های جان. چیزی به تحفه نمی دهد عشق، مگر خویش را ، و نمی ستاند مگر از خوشتن. نه بنده تملک است و نه سودایی تصاحب، که عشق را عشق کفایت است و نهایت.

و چون عاشقی آمد، سزاوار نباشد این گفتار که : ""خدا در قلب من است. ""شایسته تر آن که گفته آید : ""من در قلب خداوندم. "" 

                                                                        ((برگرفته از کتاب پیامبر نوشته جبران خلیل جبران))